Szyndzielnia i Klimczok zimą. Pogodowy zawrót głowy

Zimowe wyjścia w góry mają swoje uroki - świeży śnieg skrzypi pod butami; mróz lekko szczypie w policzki; widoczność jest dużo lepsza niż latem. Chyba że traficie na takie warunki, jak my. Wtedy o widokach przez większość czasu możecie zapomnieć; na przemian przecieracie szlak albo schodzicie w roztopach; a wiatr urywa głowy. W takich warunkach dla koneserów weszliśmy na Szyndzielnię i Klimczok, a latem banalna trasa okazała się małym wyzwaniem. Czy nam się podobało? Oczywiście!

Wycieczkę zaczęliśmy w Bielsku-Białej pod Dębowcem; w rejonie ulicy Armii Krajowej Znajduje się kilka parkingów, a naprzeciwko campingu można nawet zaparkować za darmo. Rozdzieliliśmy się - ja postanowiłam wejść na Szyndzielnię pieszo, a Natalia z tatą wjechali kolejką gondolową. Spotkaliśmy się na górze. Zaczęłam od podejścia czerwonym szlakiem na Dębowiec (686 m n.p.m.), na zboczach którego znajduje się wyciąg narciarski oraz niewielkie schronisko. To także miejsce pierwszych widoków na trasie.

Następnie weszłam na szlak zielony, którym rozpoczęłam długie i żmudne podejście na Szyndzielnię (1028 m n.p.m.). W przeciwieństwie do biegnącego niemal równolegle szlaku czerwonego, zielony jest nieco węższy, bardziej "dziki" i mniej uczęszczany. Ma też nieco bardziej strome podejścia. Im wyżej, tym robiło się bardziej zimowo; w dodatku trafiłam na załamanie pogody, padający śnieg i słabszą widoczność - ot, uroki zimy.

Z Natalią i Dawidem spotkaliśmy się przy górnej stacji wyciągu na Szyndzielnię i razem podeszliśmy do schroniska, w którym nocowaliśmy. Ze schroniska postanowiliśmy się wybrać na Klimczok. Latem jest to przyjemna trasa spacerowa; zimą w śniegu i przy silnym wietrze zrobiło się nieco bardziej ekstremalnie ;-) Ze względu na warunki odpuściliśmy sobie szczyt Klimczoka (1117 m n.p.m.) i poszliśmy prosto do schroniska. Na Siodle pod Klimczokiem nieźle nas przewiało, a warunki były dość trudne. Na szczęście znamy te tereny, jak własną kieszeń i trafiliśmy do schroniska, aby się posilić i wysuszyć ubrania. Na Szyndzielnię wróciliśmy tą samą trasą.

Kolejnego dnia wreszcie się rozpogodziło i zobaczyliśmy w końcu jakieś widoki. Niestety tego dnia musieliśmy już wracać do domu. Postanowiliśmy w trójkę zejść szlakiem czerwonym do Bielska. Trasa była szeroka i dość komfortowa, pomijając oblodzenia, na które idealnie przydały się raczki. Z pewnością nie jest to najciekawszy szlak w Beskidach, ale jako dojściówka sprawdza się idealnie. Ponownie przeszliśmy przez Dębowiec, a stamtąd prosto do auta. To był bardzo udany zimowy wypad w góry.

Trasa do: Rozejście szlaków | mapa-turystyczna.pl

Opuszczony pałac pełen niespodzianek

Z pozoru nic nowego - pałac jednej z najbardziej znanych rodzin śląskiej szlachty, na wejściu lokalny żul-przewodnik, który bardzo chętnie oprowadzi (sorry, ale nie), dziura w płocie i hyc do środka. Pałac był potężny, trzy skrzydła, cztery kondygnacje - całość połączona ogromnym strychem, po którym można sobie pochodzić. Zrujnowana oranżeria, w której mogłabym robić zdjęcia cały dzień. Dwie obłędne klatki schodowe, pokoje w układzie amfilady z przesuwnymi drzwiami z prawdopodobnie początku XX wieku. I ta kuchnia...

Górny i Dolny Śląsk obsiany jest pięknymi pałacami i zamkami tak licznie, że po pewnym czasie przestają one robić aż takie wrażenie. Podobnie było w tym wypadku - jechaliśmy sobie nieśpiesznie autem, podziwiając rozległe pola, senne wioski i od czasu do czasu zauważając ślady świetności dawnych folwarków i rezydencji. W jednej z takich miejscowości zatrzymaliśmy się pod kościołem (standard), co nie uszło uwadze grupie lokalsów, raczących się trunkami o cenie odwrotnie proporcjonalnej do ich mocy. 

Ledwie zgasiliśmy silnik, a jeden z nich ruszył w kierunku nowoprzybyłych "kierowników złotych". Znając ten typ, czym prędzej umknęliśmy w stronę pałacu, ale mężczyzna był nieugięty. Z pewnością nie przyjeżdża tu zbyt wiele osób, bo był bardzo zdeterminowany, aby nas oprowadzić po pałacu. Dopiero na tekst, że nie mamy pieniędzy, spuścił z tonu i wrócił do swoich towarzyszy, a my mogliśmy poszukać wejścia do potężnego pałacu. Z zewnątrz wyglądał niepozornie. Wiele tu takich w okolicy.

Pierwsze pokoje - nuda. Ściany pomalowane do połowy farbą olejną, a wyżej z równo odbitym szablonem malarskim. Długi korytarz. Pierwsza klatka schodowa wzbudziła moje zainteresowanie. Skręcone, drewniane schody pomalowane, rzecz jasna, niezbyt gustowną farbą olejną. W korytarzu piękne błękitne kafle prawdopodobnie z początku XX wieku z żałośnie kontrastującą żółtą farbą datowaną na PRL. Gdy weszliśmy na górę, dotarliśmy do kolejnej klatki schodowej, która zaprowadziła nas na strych.

Tutaj dopiero dotarło do nas, jak potężny jest ten budynek. Strych ciągnie się potężnymi przestrzeniami przez trzy skrzydła. W jednej części nawet wydzielono pokój, być może mieszkalny. Od pana lokalsa dowiedzieliśmy się wcześniej, że kiedyś pałac był przerobiony na mieszkania. Dziś niestety to widać po wystroju wnętrz. W jednym miejscu dach zaczął walić się do środka - to niestety nie wróży nic dobrego.

Trafiliśmy na kolejną klatkę schodową i zeszliśmy nią w dół. Kawałek korytarzem i stanęliśmy, jak wryci. Tak, to musiało być główne, reprezentacyjne wejście. O dziwo, zachowało się w niezłym, jak na opuszczony pałac, stanie. Sztukaterie, plafon sufitowy, drewniane tralki. Na parterze ocalały boazerie, potężne dwuskrzydłowe drzwi, gniazdka elektryczne (!) oraz kominek! To tu znajdowała się największa, balowa (?) sala, lecz prawdziwym hitem były stuletnie drewniane drzwi przesuwne!!! 

Z parteru przeszliśmy do oranżerii, która niestety już dawno zapomniała, jak to jest mieć szyby, a jedynymi roślinami, jakie obecnie zna, są chwasty i samosiejki. Jednak ta zieleń kontrastująca z rdzą miała w sobie wiele uroku. Popołudniowe, letnie światło tylko potęgowało jej nastrój.

Ostatnim pomieszczeniem, jakie odwiedziliśmy w tej części pałacu, była część kuchenna. Zachowało się z niej trochę wyposażenia. Największe wrażenie zrobił na nas potężny piec, który prawdopodobnie powstał podczas przebudowy na początku XX wieku. Zachowały się równie drewniane regały, podłoga, a nawet specjalne okienko, do podawania potraw do jadalni. Cóż, nie była to kawalerka z aneksem kuchennym.

Potężny pałac od lat niszczeje i nic nie wskazuje, aby miał doczekać się renowacji. Celowo nie podaję lokalizacji, bo wnętrze znajduje się w stosunkowo dobrym stanie i nie chciałabym, aby wypatroszono je tak, jak w Bełczu Wielkim. Uwielbiam takie pałace - niespodzianki. Nigdy do końca nie wiadomo, co w sobie skrywają. 

Podoba Ci się moja twórczość? 
Będzie mi miło, jak postawisz mi wirtualną kawę, która doda mi energii do działania :-)