Niemiecka część historii helskich fortyfikacji koncentruje się głównie wokół baterii Schleswig-Holstein zbudowanej w 1940 roku. Składała się ona m.in. z trzech monstrualnych Adolfkanone – dział o kalibrze 406 mm. Do ich działania niezbędna była wieża sterowania ogniem – liczący dziewięć kondygnacji żelbetowy bunkier.
Po kapitulacji Helu 2 października 1939 roku polskie fortyfikacje trafiły w ręce Niemców, którzy natychmiast przystąpili do ich rozbudowy. Już w 1940 roku powstała potężna bateria Schleswig-Holstein składająca się z trzech dział o kalibrze 406 mm. Dowodzono nią z wieży sterowania ogniem – żelbetowego bunkra o dziewięciu kondygnacjach. Pancerna wieża była całkowicie autonomiczna i posiadała część koszarową, techniczną, centralę kierowania ogniem, dalmierz i pomieszczenia obserwatorów,a także pomieszczenia rozbudowanej łączności z obserwatorami w terenie i stanowiskami armat.
Grubość ścian wynosi od 1 m w dolnej części do 0,6 m w części górnej. Choć wieża powstała na trudnym, piaszczystym terenie, to udało się ją postawić idealnie w pionie, co zwiększało precyzję pomiarów. Na szczycie znajdowała się kopuła dalmierza umożliwiająca obserwacje do 50 km. Pomieszczenie koszarowe przeznaczone było dla 40 osób. Każdy z obiektów baterii posiadał własne, odrębne centralne ogrzewanie. W 1941 roku bateria przeszła próbne strzelanie. Ze względu na zmianę sytuacji na frontach, działa zdemontowano i przeniesiono do Francji, gdzie po zdobyciu przez Aliantów zostały zniszczone. Obecnie w wieży znajduje się muzeum – można wejść też na samą górę i wyjrzeć przez „kopułę”.
Wieża sterowania ogniem jest kolejnym obiektem baterii Schleswig-Holstein, jaki dane mi było odkryć na Helu. Z podziwem, ale też niepokojem poznawałam poszczególne elementy jednej z najpotężniejszych na świecie, stałej baterii najcięższych dział obrony wybrzeża. Wrażenie potęguje ciekawie przygotowane muzeum, dzięki któremu można wiele dowiedzieć się na temat fortyfikacji helskich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz